Reflectie op symposium over polio en postpoliosyndroom

Onlangs had ik het voorrecht om aanwezig te zijn bij een bijzonder symposium dat zich richtte op spierziekten, met speciale aandacht voor polio en het postpoliosyndroom. Dit evenement was extra bijzonder, omdat het werd georganiseerd ter ere van het afscheid van een pionier op dit gebied, prof. dr. Frans Nollet.’  Nollet hield bij het symposium ook zijn afscheidsrede  ‘Rehabilitation, a master word in medicine?‘.

Het symposium bood een diepgaand inzicht in de complexe wereld van spierziekten en met name postpoliosyndroom. Diverse experts gaven hun kijk op deze aandoening en deelden hun kennis, onderzoeksresultaten en ervaring. Daarbij zetten zij Nollet ook in het zonnetje. In de goed gevulde collegezaal zaten, naast Nollet en zijn familie, zowel deskundigen als patiënten.

Wat mij vooral opviel, was de multidisciplinaire aanpak die werd gepresenteerd. Er werd niet alleen gekeken naar de medische aspecten, maar ook naar de sociale en psychologische impact van deze aandoening op patiënten.

Een van de meest indrukwekkende presentaties was die van Frans Nollet zelf. Zijn toewijding en passie voor het onderwerp waren duidelijk zichtbaar. Hij besprak de historische context van polio, hoe de ziekte wereldwijd werd bestreden, en de blijvende uitdagingen die gepaard gaan met het postpoliosyndroom. Zijn kennis en jarenlange ervaring gaven ons een uniek perspectief op de vooruitgang die is geboekt en de obstakels die nog moeten worden overwonnen.

De patiënt centraal
Wat Frans Nollet onderscheidt, is zijn onvermoeibare inzet om altijd de patiënt centraal te stellen. Hij benadrukte tijdens zijn afscheidsrede keer op keer dat de behoeften en het welzijn van de patiënt voorop moeten staan in elke beslissing. Dit leidde tijdens zijn loopbaan regelmatig tot worstelingen met zorgverzekeraars, die vaak zijn medische adviezen en aanbevelingen ter discussie stelden. Ondanks de uitgebreide onderbouwing die hij gaf van de noodzakelijkheid van bepaalde hulpmiddelen voor de patiënt, kreeg hij vaak te maken met tegenwerking van zorgverzekeraars. Toch bleef hij vastberaden en strijdlustig, altijd vechtend voor wat het beste was voor zijn patiënten.

Voorbeelden
Tijdens zijn toespraak gaf Nollet enkele voorbeelden om zijn punten te illustreren. Zo sprak hij over een patiënt die dringend behoefte had aan een geavanceerd hulpmiddel, maar maandenlang moest wachten op goedkeuring van de zorgverzekeraar. Van de zorgverzekeraar kwam de reactie: ‘Waarom een Mercedes terwijl de patiënt ook in een Daf vooruitkomt?’
Een ander voorbeeld betrof een patiënt die baat had bij specifieke fysiotherapie, waarbij telkens opnieuw bewezen moest worden dat deze therapie noodzakelijk was. Deze persoonlijke verhalen maakten duidelijk hoe bureaucratische obstakels de kwaliteit van leven van patiënten kunnen beïnvloeden. Voor mij was het heftig om deze verhalen te horen en ik werd erdoor geraakt. Het benadrukte de noodzaak van compassie en begrip in de zorgverlening.

Een bijzonder moment tijdens het symposium was de toespraak van de voorzitter van onze werkgroep Postpolio Syndroom (PPS), Theo Martens. Hij prees Frans Nollet niet alleen om zijn wetenschappelijke bijdragen, maar ook om zijn vermogen om de werkgroep als waardevolle gesprekspartner bij zijn werk te betrekken. De voorzitter benadrukte hoe Nollet altijd oog had voor de mens achter de patiënt, en hoe hij de input en ervaring van de werkgroep serieus nam en integreerde in zijn benadering.

Revalidatiegeneeskunde: functioneren, deelnemen en welbevinden
Nollet noemde het fundamentele doel van revalidatiegeneeskunde: het verbeteren van het functioneren van mensen, hun deelname aan de maatschappij en hun welbevinden en kwaliteit van leven. Hij benadrukte dat goede hulpmiddelen en psychologische hulp hierbij centraal staan. Nogmaals, de patiënt komt altijd eerst, gevolgd door de arts en de hulpverlener. De patiënt heeft de regie, en niet andersom.

Veel aandoeningen zijn niet te voorkomen of te genezen. Het is daarom van cruciaal belang dat een interdisciplinair team alles in het werk stelt om het leven van de patiënt dragelijker te maken. De samenwerking tussen artsen, therapeuten, verpleegkundigen en andere zorgverleners zorgt ervoor dat patiënten de best mogelijke zorg krijgen, aangepast aan hun individuele behoeften en omstandigheden.

Koninklijke onderscheiding
Een onvergetelijk moment tijdens het symposium was toen de locoburgemeester van Amsterdam Frans decoreerde met een Koninklijke onderscheiding. Deze erkenning voor zijn jarenlange inzet en toewijding aan het vakgebied was een prachtig eerbetoon aan hem.

Zorg en medische hulp: een kunst
Zorg verlenen en medische hulp bieden is een kunst, en Frans Nollet is expert hierin. Zijn vermogen om wetenschap, empathie en doorzettingsvermogen te combineren maakt hem een ware kunstenaar in zijn vakgebied. Hij heeft laten zien dat de essentie van goede zorg ligt in het zien van de mens achter de patiënt, het begrijpen van hun unieke behoeften en het vechten voor hun welzijn, ongeacht de obstakels.

Persoonlijke reflectie
Wat mij het meest raakte tijdens dit symposium was het menselijke aspect van de wetenschap. De verhalen van patiënten die hun ervaringen deelden maakten diepe indruk op mij. Het werd duidelijk dat achter elk wetenschappelijk feit een menselijk verhaal schuilt vol uitdagingen en overwinningen.

Het symposium benadrukte ook het belang van continue educatie en samenwerking tussen verschillende disciplines. De complexiteit van spierziekten vereist een holistische benadering, waarbij artsen, onderzoekers, therapeuten en patiënten nauw samenwerken.

Het afscheid van Nollet was een emotioneel moment. Zijn bijdragen aan het veld van polio en postpoliosyndroom zijn van onschatbare waarde. Hij heeft niet alleen bijgedragen aan wetenschappelijk onderzoek, maar ook talloze patiënten geholpen een betere kwaliteit van leven te bereiken. Vele collega’s en studenten heeft hij geïnspireerd.

Conclusie
Het symposium over het postpoliosyndroom was voor mij een verrijkende ervaring. Het bood niet alleen waardevolle kennis en inzichten, maar ook een diepere waardering voor de mensen achter de wetenschap. Toewijding, omgaan met bureaucratische obstakels, een holistische benadering van de patiënt en het regie geven aan diezelfde patiënt, het onvermoeibaar op zoek gaan naar passende hulpmiddelen om het leven draaglijker te maken. Het heeft mij geïnspireerd om met hernieuwde passie en inzet bij te dragen aan dit belangrijke vakgebied.