Let op. Dit is een ouder bericht. Het kan zijn dat de inhoud niet meer actueel is.
Spierontspanning geïnduceerd met behulp van magnetische stimulatie (TMS) kan mogelijk toegepast worden als een diagnostisch hulpmiddel en voor het volgen van de progressie van sommige (congenitale) spierziekten, waarbij men last heeft van stijfheid, contracturen, krampen en spierpijn.
Inleiding
Verminderde spierontspanning is een opmerkelijk kenmerk bij specifieke myopathieën. Transcraniële magnetische stimulatie (TMS) van het hersengebied dat beweging mogelijk maakt (de motorische cortex) kan worden gebruikt om de aandrijving naar de spier te remmen. Tijdens een vrijwillige samentrekking van de spier kun je daarmee onvrijwillige spierontspanning veroorzaken.
Naar dit onderwerp is onderzoek gedaan. Het doel van het onderzoek was om spierontspanning te kwantificeren (in getallen uit te drukken) met behulp van TMS bij verschillende myopathieën met symptomen van spierstijfheid, contracturen / krampen en spierpijn. Op die manier wilde men verkennen of de techniek een mogelijke diagnostische waarde heeft.
Opzet
Het aantal onderzochte patiënten varieerde tussen vier en zes per afzonderlijke myopathie. In dit onderzoek werden twee controlegroepen opgenomen.
De verschillende controlegroepen bestonden elk uit acht tot veertien personen.
Resultaten
Bij mannen was de genormaliseerde piek-spierontspanningssnelheid lager bij de ziekte van Brody, nemaline myopathie type 6 (NEM6) en myotone dystrofie type 2 (DM2) dan bij gezonde en symptomatische controles. Bij vrouwen met NEM6-myopathie en de ziekte van McArdle was de spierontspanningssnelheid lager in vergelijking met gezonde en symptomatische controles.
Conclusies
Met het gebruik van TMS kan verminderde spierontspanning met hoge nauwkeurigheid worden gedetecteerd bij myopathiepatiënten met spierstijfheid, contracturen, krampen en spierpijn. Spierontspanning geïnduceerd met behulp van TMS kan in potentie toegepast worden als een diagnostisch hulpmiddel. Het is een functionele test in het lichaam zelf waarmee je het ziekteverwekkend karakter van onbekende varianten zou kunnen bevestigen en een mogelijke uitkomstmaat bij klinische onderzoeken of voor het volgen van de progressie van de ziekte.
Bron
Gecontroleerd door Sanne van de Camp, promovendus Radboudumc, in opdracht van dr. Nicol Voermans.
